In augustus kochten we de eerste Spirou. Manu en Noor hadden een overeenkomst gesloten: Manu zou er de stage in Bütgenbach mee varen, Noor het zeilkamp bij NWV Berlare. Deze laatste werd afgesloten met een wedstrijd.
De wedstrijd verliep fantastisch. Vele zeilertjes die in de vakantie een zeilkamp hadden gedaan in een Optimist hadden hun eerste wedstrijdervaring. Noor moest op een bepaald moment kiezen tussen 2 van deze beginnende zeilertjes of Warre, een clublid, in de Splash.
Ze koos voor Warre. Deze had al wedstrijdervaring en de andere 2 wou ze niet zo doen schrikken met het risico dat ze hierdoor niet meer in een boot zouden kruipen. Aan de kade zagen we het niet gebeuren maar het volgende moment kwam Noor in tranen binnen gevaren zonder haar manche te beëindigen: de nieuwe boot had een schampstoot gekregen!
De schade zag er ok uit, Fannie en Chris tapten er duketape over en stuurden haar terug het water op. Haar veer was gebroken, haar angst om terug de nieuwe boot te beschadigen verlamde haar wat en haar broer bliksemde met boze blikken. De wedstrijd was over voor haar.
In overleg werd er besloten de duketape te laten zitten. Vanaf die zondag was het immers ieder weekend wedstrijd en Manu wou deze absoluut in de nieuwe boot zeilen.
Zaterdag 20 december, op de workshop van de Spirouclass, durfden we uiteindelijk aan de herstelling te beginnen. Fannie, wie eigenhandig Jorre zijn Spirouboot opgeknapt heeft, had ons al schitterend geholpen bij de aankoop van de juiste materialen. We waren er klaar voor. Het was immers niet zo'n erge beschadiging.
Groot was onze ontgoocheling als de duketape verwijderd was! Een vieze plek kwam te voorschijn en ons hart sloeg enkele slagen over. Hier wisten we ons nu direct geen raad mee. De plek was diep nat en helemaal zacht. Iedereen met wat kennis over bootherstel verzamelde zich en het druk overleggen begon. We zagen het bos door de bomen niet meer en ons instinct gaf een minder drastische aanpak aan dan de voorgestelde.
Gelukkig hebben we onze hulplijn: Fannie. Korte schets van de situatie, aanhoren van haar voorstel en dit bleek dezelfde aanpak te zijn dan de onze. Alle tips en adviezen van de aanwezige ouders die aansloten bij de gekozen aanpak werden op een rijtje gezet en uitgevoerd. Dus begonnen we met het verwijderen van alle loszittende delen. Vervolgens werd het gebied rond de plek klaargemaakt zodat de herstelling kan beginnen. Maar alles was zo nat. Dus dienden we best te wachten met de herstelling en te gaan voor het zorgen dat alles goed uitdroogt.
De dag vloog voorbij en we reden van Grobbendonk terug naar huis met een boot met een plastiekzak over de plek i.p.v. duketape. Hij staat nu voorlopig verder te drogen in de garage terwijl we naarstig naar een oplossing zoeken om de neus goed te herstellen.
Dit wordt nog een zware klus! We hebben onze buurman Steven Vlaeminck opgetrommeld. Hij heeft een unieke boot gebouwd van nul tot een zeewaardig juweeltje. Hij heeft deze volledig zelf ontworpen, uitgetekend en samengesteld. Wanneer er stukjes moesten geplaatst worden op plekken waar hij niet aankon, schakelde hij Manu en/of Noor in. Hij weet wel wat van boten zouden we zo zeggen. Zijn advies en tips zullen ons verder helpen...hopen we.
De wedstrijd verliep fantastisch. Vele zeilertjes die in de vakantie een zeilkamp hadden gedaan in een Optimist hadden hun eerste wedstrijdervaring. Noor moest op een bepaald moment kiezen tussen 2 van deze beginnende zeilertjes of Warre, een clublid, in de Splash.
Ze koos voor Warre. Deze had al wedstrijdervaring en de andere 2 wou ze niet zo doen schrikken met het risico dat ze hierdoor niet meer in een boot zouden kruipen. Aan de kade zagen we het niet gebeuren maar het volgende moment kwam Noor in tranen binnen gevaren zonder haar manche te beëindigen: de nieuwe boot had een schampstoot gekregen!
De schade zag er ok uit, Fannie en Chris tapten er duketape over en stuurden haar terug het water op. Haar veer was gebroken, haar angst om terug de nieuwe boot te beschadigen verlamde haar wat en haar broer bliksemde met boze blikken. De wedstrijd was over voor haar.
In overleg werd er besloten de duketape te laten zitten. Vanaf die zondag was het immers ieder weekend wedstrijd en Manu wou deze absoluut in de nieuwe boot zeilen.
Zaterdag 20 december, op de workshop van de Spirouclass, durfden we uiteindelijk aan de herstelling te beginnen. Fannie, wie eigenhandig Jorre zijn Spirouboot opgeknapt heeft, had ons al schitterend geholpen bij de aankoop van de juiste materialen. We waren er klaar voor. Het was immers niet zo'n erge beschadiging.
Gelukkig hebben we onze hulplijn: Fannie. Korte schets van de situatie, aanhoren van haar voorstel en dit bleek dezelfde aanpak te zijn dan de onze. Alle tips en adviezen van de aanwezige ouders die aansloten bij de gekozen aanpak werden op een rijtje gezet en uitgevoerd. Dus begonnen we met het verwijderen van alle loszittende delen. Vervolgens werd het gebied rond de plek klaargemaakt zodat de herstelling kan beginnen. Maar alles was zo nat. Dus dienden we best te wachten met de herstelling en te gaan voor het zorgen dat alles goed uitdroogt.
Dit wordt nog een zware klus! We hebben onze buurman Steven Vlaeminck opgetrommeld. Hij heeft een unieke boot gebouwd van nul tot een zeewaardig juweeltje. Hij heeft deze volledig zelf ontworpen, uitgetekend en samengesteld. Wanneer er stukjes moesten geplaatst worden op plekken waar hij niet aankon, schakelde hij Manu en/of Noor in. Hij weet wel wat van boten zouden we zo zeggen. Zijn advies en tips zullen ons verder helpen...hopen we.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten